Praca w sektorze publicznym to wymarzone spełnienie zawodowych ambicji czy wręcz marzeń niejednego człowieka. Z jednej strony – satysfakcja płynąca z pracy w urzędzie może być wyjątkowo wysoka. Konieczne jest tam stałe poszerzanie swoich kompetencji i zdobywanie nowych umiejętności, ale bez wątpienia również rozwijanie zdolności interpersonalnych. Możliwe jest również spełnienie własnych ambicji finansowych, albowiem wiele stanowisk w licznych urzędach to bardzo dobrze płatne pozycje. Rozpatrywanie bardzo istotnych lub ważkich spraw i wniosków obywateli w jednostkowych postępowaniach administracyjnych także może być bardzo satysfakcjonujące. Niestety w odbiorze społecznym zawód urzędnika wciąż nie jest kojarzony ze szczególnym prestiżem, ale nie przeszkadza to wielu przedstawicielom tego zawodu dumnie wywiązywać się z obowiązków nałożonych na nich, jakby nie patrzeć – przez najwyższą państwową władzę.
Dlatego chętnych do pracy w urzędzie nie brakuje, ale dostać się tam jest wyjątkowo trudno. W pierwszej kolejności, dla zapewniania względnej transparentności samego procesu naboru kandydatów do pracy w urzędzie, wprowadza się procedurę konkursową. Praktycznie każdy, o ile spełnia wymogi formalne, może wziąć udział w wieloetapowym konkursie na dane stanowisko. Reguły przyjęcia są z góry wyznaczone, a na kolejnych etapach sprawdzane są różne aspekty wiedzy teoretycznej i praktycznych predyspozycji do pracy w danym miejscu. W teorii ma to uniemożliwić jakiekolwiek kupczenie stanowiskami czy ustawianie rekrutacji, ale jak pokazują najrozmaitsze opracowania i analizy administracji publicznej, nepotyzm wciąż jest w Polsce jednym z największych i najtrudniejszych do wyeliminowania wyzwań.
